Finnb ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þess er getið að um vorið ríður Ásbjörn til þings eftir
vanda. Er það sagt að með nautum væri graðungur þrevetur og
hinn versti viðureignar. Máttu konur varla mjólka fyrir
honum. Hann var með öllu mannýgur.

Einn morgun komu griðkonur inn æpandi og sögðu að
graðungurinn hefði slegið niður mjólkinni "ertu þar, hinn
ragi Urðarköttur, og er sem engi maður sé þar sem þú ert þó
að nokkurs þurfi við."

Ámæla þær honum í hverju orði og hrekja.

Urðarköttur mælti: "Því betur að hann fer verr með yður og
mun ekki batna við það þó að þér illyrðið mig."

Þær hlaupa að honum og mæltu: "Far þú, hinn góði Urðarköttur,
og hjálp oss við."

Lofa þær hann þá í hverju orði.

Hann mælti þá: "Miklu er þetta líkara og athæfilegra að biðja
mig vel til og skal nú fara að vísu," stendur upp og gengur
þangað sem nautin voru.

Þegar graðungurinn sá hann réðst hann í mót honum. Var hann
hyrndur mjög og ætlaði að kasta honum af hornum sér. Hann
þrífur hornin sinni hendi hvort og eigast við lengi svo hart
að jörðin gengur upp fyrir þeim. Svo gengur Urðarköttur að
fast að hann snarar af honum höfuðið, kastar um hrygg og var
þá í sundur hálsbeinið, gengur síðan á brott. Húskarlar gerðu
til graðunginn. Ásbjörn kom heim og var honum sagt frá þessu.
Hann lagði fátt til. Öllum þótti þetta hið mesta þrekvirki
orðið af tólf vetra gömlum manni. Nú fréttir þetta maður frá
manni, nær og fjarri. Hann var fálátur hversdaglega. Gaf hann
að fám hlutum gaum, utan fór með leik sínum bæði nætur og
daga. Gerist Ásbjörn við hann fleiri og fleiri svo sem hann
sér að hann er afbragð annarra manna. Líða nú þessi misseri
og sitja nú í kyrrðum.