Eg ch. 80

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Egill bjó að Borg langa ævi og varð maður gamall, en ekki er

getið, að hann ætti málaferli við menn hér á landi; ekki er

og sagt frá hólmgöngum hans eða vígaferlum, síðan er hann

staðfestist hér á Íslandi.

Svo segja menn, að Egill færi ekki í brott af Íslandi, síðan

er þetta var tíðinda, er nú var áður frá sagt, og bar það

mest til þess, að Egill mátti ekki vera í Noregi af þeim

sökum, sem fyrr var frá sagt, að konungar þóttust eiga við

hann. Bú hafði hann rausnarsamlegt, því að fé skorti eigi;

hann hafði og gott skaplyndi til þess.

Hákon konungur Aðalsteinsfóstri réð fyrir Noregi langa stund,

en hinn efra hluta ævi hans, þá komu synir Eiríks til Noregs

og deildu til ríkis í Noregi við Hákon konung, og áttu þeir

orustu saman, og hafði Hákon jafnan sigur. Hina síðustu

orustu áttu þeir á Hörðalandi, í Storð á Fitjum; þar fékk

Hákon konungur sigur og þar með banasár; eftir það tóku þeir

konungdóm í Noregi Eiríkssynir.

Arinbjörn hersir var með Haraldi Eiríkssyni og gerðist

ráðgjafi hans og hafði af honum veislur stórlega miklar; var

hann forstjóri fyrir liði og landvörn; Arinbjörn var hermaður

mikill og sigursæll; hann hafði að veislum Fjarðafylki.

Egill Skalla-Grímsson spurði þessi tíðindi, að konungaskipti

var orðið í Noregi, og það með, að Arinbjörn var þá kominn í

Noreg til búa sinna og hann var þá í virðing mikilli. Þá orti

Egill kvæði um Arinbjörn, og er þetta upphaf að:

Emk hraðkvæðr


hilmi at mæra,


en glapmáll


of glöggvinga,


opinspjallr


of jöfurs dáðum,


en þagmælskr


of þjóðlygi,

skaupi gnægðr


skrökberöndum,


emk vilkvæðr


of vini mína;


sótt hefk mörg


mildinga sjöt


með grunlaust


grepps of æði.

Hafðak endr


Ynglings burar,


ríks konungs,


reiði fengna;


drók djarfhött


of dökkva skör,


létk hersi


heim of sóttan,

þars allvaldr


und ýgs hjalmi,


ljóðfrömuðr,


at landi sat;


stýrði konungr


við stirðan hug


í Jórvík


úrgum ströndum.

Vasa þat tunglskin


tryggt at líta


né ógnlaust


Eiríks bráa,


þás ormfránn


ennimáni


skein allvalds


ægigeislum.

Þó bólstrverð


of bera þorðak


maka hæings


markar dróttni,


svát Yggs full


ýranda kom


at hvers manns


hlusta munnum.

Né hamfagrt


hölðum þótti


skaldfé mitt


at skata húsum,


þás ulfgrátt


við Yggjar miði


hattar staup


at hilmi þák.

Við því tók,


en tvau fylgðu


sökk sámleit


síðra brúna


ok sá muðr,


es mína bar


höfuðlausn


fyr hilmis kné.

Þars tannfjölð


með tungu þák


ok hlertjöld


hlustum göfguð,


en sú gjöf


golli betri


hróðugs konungs


of heitin vas.

Þar stóð mér


mörgum betri


hoddfíöndum


á hlið aðra


tryggr vinr minn,


sás trúa knáttak,


heiðþróaðr


hverju ráði.

Arinbjörn,


es oss einn of hóf,


knía fremstr,


frá konungs fjónum,


vinr þjóðans,


es vættki ló


í herskás


hilmis garði.

Ok .....


... stuðli lét


margfrömuðr


minna dáða,


sem en ... að ...


... Halfdanar


at í væri


ættar skaði.

Munk vinþjófr


verða heitinn


ok váljúgr


at Viðurs fulli,


hróðrs örverðr


ok heitrofi,


nema þess gagns


gjöld of vinnak.

Nú's þat sét,


hvars setja skal


bratt stiginn


bragar fótum


fyr mannfjölð,


margra sjónir,


hróðr máttigs


hersa kundar.

Erum auðskæf


ómunlokri


magar Þóris


mærðar efni,


vinar míns,


þvít valið liggja


tvenn ok þrenn


á tungu mér.

Þat telk fyrst,


es flestr of veit


ok alþjóð


eyru sækir,


hvé mildgeðr


mönnum þótti


bjóða björn


birkis ótta.

Þat allsheri


at undri gefsk,


hvé hann urþjóð


auði gnægir,


en grjót-björn


of gæddan hefr


Freyr ok Njörðr


at féar afli.

En Hróalds


at höfuðbaðmi


auðs iðgnótt


at ölnum sifjar,


sér vinreið


af vegum öllum


á vindkers


víðum botni.

Hann drógseil


of eiga gat


sem hildingr


heyrnar spanna,


goðum ávarðr


með gumna fjölð,


vinr Véþorms,


veklinga tös.

Þat hann viðr,


es þrjóta mun


flesta menn,


þótt fé eigi;


kveðka skammt


meðal skata húsa


né auðskept


almanna spjör.

Gekk maðr engi


at Arinbjarnar


ór legvers


löngum knerri


háði leiddr


né heiptkviðum


með atgeirs


auðar toptir.

Hinn's fégrimmr,


es í Fjörðum býr,


sá's of dolgr


Draupnis niðja,


en sökunautr


Sónar hvinna,


hringum hættr,


hoddvegandi.

Hann aldrteig


of eiga gat


fjölsáinn


með friðar spjöllum.


...

Þat's órétt,


ef orpit hefr


á máskeið


mörgu gagni,


ramriðin


Rökkva stóði,


vellvönuðr,


þvís veitti mér.

Vask árvakr,


bark orð saman


með málþjóns


morginverkum,


hlóðk lofköst


þanns lengi stendr


óbrotgjarn


í bragar túni.