SnSt Gylf 48b^III

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gekk hann út of Miðgarð svá sem ungr drengr, ok kom einn aptan at kveldi til jǫtuns nokkurs, sá er Hymir nefndr. Þórr dvaldisk þar at gistingu of nóttina. En í dagan stóð Hymir upp ok klæddisk ok bjósk at róa á sæ til fiskjar. En Þórr spratt upp ok var skjótt búinn ok bað at Hymir skyldi hann láta róa á sæ með sér. En Hymir sagði at lítil liðsemd mundi at honum vera er hann var lítill ok ungmenni eitt ‑ "ok mun þik kala ef ek sit svá lengi ok útarliga sem ek em vanr." En Þór sagði at hann mundi róa mega fyrir því frá landi at eigi var víst hvárt hann mundi fyrr beiðask at róa utan, ok reiddisk Þórr jǫtninum svá at þá var búit at hann mundi þegar láta hamarinn skjalla honum, en hann lét þat við berask, þvíat hann hugðisk þá at reyna afl sitt í ǫðrum stað. Hann spurði Hymi hvat þeir skyldu hafa at beitum, en Hymir bað hann fá sér sjálfan beitur. Þá snerisk Þórr á braut þangat er hann sá øxna flokk nokkvorn er Hymir átti. Hann tók hinn mesta uxann, er Himinhrjótur hét, ok sleit af hǫfuðit ok fór með til sjávar. Hafði þá Hymir út skotit nǫkkvanum. Þórr gekk á skipit ok settisk í austrrúm, tók tvær árar ok røri, ok þótti Hymi skriðr verða af róðri hans.

Hymir reri í hálsinum fram ok sóttisk skjótt róðrinn. Sagði þá Hymir at þeir váru komnir á þær vaztir er hann var vanr at sitja ok draga flata fiska, en Þórr kvezk vilja róa myklu lengra, ok tóku þeir enn snertiróðr. Sagði Hymir þá at þeir váru komnir svá langt út at hætt var at sitja utar fyrir Miðgarðsormi. En Þórr kvezk mundu róa eina hríð ok svá gerði hann, en Hymir var þá allókátr. En þá er Þór lagði upp árarnar, greiddi hann til vað heldr sterkjan ok eigi var ǫngullinn minni eða órammligri. Þar lét Þórr koma á ǫngulinn uxahǫfuðit ok kastaði fyrir borð, ok fór ǫngullinn til grunns. Ok er þá svá satt at segja at engu ginti þá Þórr minnr Miðgarðsorm en Útagarðaloki hafði spottat Þór þá er hann hóf orminn upp á hendi sér. Miðgarðsormr gein yfir oxahǫfuðit en ǫngullinn vá í góminn orminum. En er ormurinn kendi þess, brá hann við svá hart at báðir hnefar Þórs skullu út á borðinu. Þá varð Þórr reiðr ok fœrðist í ásmegin, spyrnti við svá fast at hann hljóp báðum fótum gǫgnum skipit ok spyrndi við grunni, dró þá orminn upp at borði. En þat má segja at engi hefir sá séð ógurligar sjónir er eigi mátti þat sjá er Þórr hvesti augun á orminn, en ormurinn starði neðan í mót ok blés eitrinu. Þá er sagt at jǫtunninn Hymir gerðisk litverpr, fǫlnaði, ok hræddisk er hann sá orminn ok þat er særinn féll út ok inn of nǫkkvann. Og í því bili er Þórr greip hamarinn ok fœrði á lopt þá fálmaði jǫtunninn til agnsaxinu ok hjó vað Þórs af borði, en ormurinn søktisk í sæinn. En Þórr kastaði hamrinum eptir honum, ok segja menn at hann lysti af honum hǫfuðit við grunninum. En ek hygg hitt vera þér satt at segja at Miðgarðsormr lifir enn ok liggr í umsjá. En Þórr reiddi til hnefan ok setr við eyra Hymi, svá at hann steyptisk fyrir borð ok sér í iljar honum. En Þórr óð til lands."