other images:

stanzas:
Guðr I 10 (33-2)
    ‘Þá kvað það Gullrönd, ’
Guðr I 11 (3-3)
    ‘Líttuáljúfan, ’
Guðr I 12 (4-5)
    ‘Áleit Guðrún ’
Guðr I 13 (6-7)
    ‘Þá hné Guðrún ’
Guðr I 14 (7-9)
    ‘Þá grét Guðrún, ’
Guðr I 15 (9-11)
    ‘Þá kvað það Gullrönd, ’
Guðr I 16 (11-13)
    ‘Svá var minn Sigurðr ’
Guðr I 17 (13-15)
    ‘Ek þótta ok ’
Guðr I 18 (15-16)
    ‘Sakna ek ísessi ’
Guðr I 19 (16-19)
    ‘Svá ér um lýða ’
Guðr I 20 (19-21)
    ‘Oft var ítúni ’
Guðr I 21 (21-22)
    ‘Þá kvað það Brynhildr, ’
Guðr I 22 (23-25)
    ‘Þá kvað það Gullrönd, ’
Guðr I 23 (25-28)
    ‘Þá kvað það Brynhildr, ’
Guðr I 24 (28-30)
    ‘Stóð hon und stoð, ’
[not skaldic] (30-1)
    ‘Guðrún gekk þaðan á braut til skógar á eyðimerkr ok fór allt til Danmarkar ok var þar með Þóru, Hákonar dóttur, sjau misseri. Brynhildr vildi eigi lifa eftir Sigurð. Hon lét drepa þræla sína átta ok fimm ambóttir. Þá lagði hon sik sverði til bana svá sem segir íSigurðar kviðu inni skömmu. ’

prose text:

Edda (poetic)

Guðrúnarkviða I

Guðrúnarkviða I

Sigurðarkviða hin skamma