Endr vast barðr ok bundinn,
buðlungr, meginþungar,
hlýrnis elds, af hǫldum,
hár, fyr sekðir várar.
Enn lézt, ǫldu runna
angrstríðir, þik síðan,
viggs, meðal vándra seggja,
vegligr, á tré negla.
Endr vast barðr ok bundinn af hǫldum fyr várar meginþungar sekðir, hár buðlungr elds hlýrnis. Enn lézt síðan negla þik á tré meðal vándra seggja, vegligr angrstríðir runna viggs ǫldu.
Once you were beaten and bound by men because of our very heavy sins, high king of the fire of the sky [SUN > = God (= Christ)]. Further you allowed yourself afterwards to be nailed to a tree between wicked men, magnificent sin-fighter of the trees of the steed of the wave [SHIP > SEAFARERS > = God (= Christ)].
[7] meðal vándra seggja ‘between wicked men’: The homiletic nature of the language is confirmed by comparison with the phraseology of HómÍsl’s Passio Domini sermon: Cristr lét sér sóma at deyia meþal vandra manna ‘Christ made it fitting for himself to die between wicked men’ (HómÍsl 1872, 68).