‘Skylt er að tjá, það er mildingr mælti
mána hauðrs í písl við dauða:
“Þystir mig,” kvað herra inn hæsti
hlýrna; má það aldri fyrnaz.
Geira lundar galli blandað
gumna þjóðir skapara bjóða
vínið súrt, en harm í hjarta
hafða eg riett, sem edikið krafði.’
‘Er skylt að tjá, það er mildingr hauðrs mána mælti í písl við dauða: “Mig þystir,” kvað inn hæsti herra hlýrna; það má aldri fyrnaz. Lundar geira, þjóðir gumna, bjóða skapara súrt vínið blandað galli, sem krafði edikið, en eg hafða harm riett í hjarta.’
‘I am obliged to tell what the ruler of the land of the moon [SKY/HEAVEN > = God (= Christ)] said in his Passion near death: “I thirst,” said the highest lord of the sun and moon [= God (= Christ)]; that can never be forgotten. The trees of spears [WARRIORS], the crowds of men, offer the Creator the sour wine mixed with gall, as if he had asked for vinegar, and I had torment right in my heart.’
[6] þjóðir gumna ‘the crowds of men’: Skj B and Skald emend to þjóða gumna ‘of the people of men’, which is taken as an attributive to skapara ‘Creator’.