Hörðr mælti, inn hyggjustóri:
‘Hví hrekr þú mik, Hervör, í orðum?
Væri heldr nær vífi skæru
vera hoskum dreng holl í ráðum.’
Hörðr mælti, inn hyggjustóri: ‘Hví hrekr þú mik í orðum, Hervör? Væri heldr nær skæru vífi vera hoskum dreng holl í ráðum.’
Hǫrðr spoke, the great-minded: ‘Why do you scold me, Hervǫr? It would be rather more fitting for a pure woman to be gracious in counsels to a wise man.’
[3] Hví: so ÍBR5ˣ, því 109a IIIˣ, papp6ˣ