Þar hykk víst til mjǫk misstu
— mǫrg kom drótt á flótta —
gram, þanns gunni framði,
gengis þrœnzkra drengja.
Nœfr vá einn við jǫfra
allvaldr tváa snjalla
— frægrs til slíks at segja
siðr — ok jarl inn þriðja.
Þar hykk víst gram, þanns framði gunni, misstu til mjǫk gengis þrœnzkra drengja; mǫrg drótt kom á flótta. Nœfr allvaldr vá einn við tváa snjalla jǫfra ok jarl inn þriðja; frægr siðr [e]s at segja til slíks.
There, I certainly believe, the prince who promoted battle missed too much the support of warriors from Trøndelag; many a band took to flight. The adept mighty ruler fought alone against two bold princes and a jarl as the third; it is a famous custom to tell of such a thing.
[1] misstu: missti 61
[1] misstu ‘missed’: A past inf. forming part of an acc. with inf. construction, missa being one of a few verbs to have a past inf. (ANG §529).