Auð hefk minn, þanns mǫnnum
margteitum réðk veita,
— húf létk kløkkvan klífa
kolgur — illa folginn.
Hefk folginn auð minn, þanns réðk veita margteitum mǫnnum, illa; létk kløkkvan húf klífa kolgur.
I have invested my wealth, which I gave to my most cheerful men, unwisely; I let the flexible hull climb the breakers.
[1, 4] hefk folginn auð minn … illa ‘I have invested my wealth … unwisely’: This is Magnús’s response to Kali’s question (Kali Lv) about how Magnús’s men reward him for his lavish gifts. Mork provides no motivation for this verbal exchange, but in Orkn and in H-Hr it is prompted by the desertion of many of Magnús’s men during their stay in the Hebrides. Magnús allows some men to return to Norway, but many leave without permission.