Háv ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þar er nú til máls að taka að Þorbjörn og þeir félagar fóru
vestan tíu saman á skútunni. Var Sturla þar og Þjóðrekur son
hans, Þorbjörn og Vakur, Brandur hinn sterki og tveir
húskarlar. Höfðu þeir hlaðið mjög skútuna. Og þetta hið sama
kveld koma þeir við Laugaból fyrir myrkur.

Þá mælti Þorbjörn: "Vér skulum fara að engu ótt og skulum vér
láta liggja skútuna hér í nátt og ekki af bera nema vopn vor
og klæði. Er nú veður gott og þurrlegt. Skaltu Vakur bera upp
vopn vor."

Hann tók fyrst sverð þeirra og bar upp að naustinu.

Þá mælti Torfi: "Tökum fyrst sverð þeirra og þann sem
fylgir."

"Látum vera enn," sagði Hávarður.

Hann bað Hallgrím fara og taka sverðið Gunnloga og færa sér.
Og er Vakur gekk ofan hljóp Hallgrímur og tók sverðið og
færði Hávarði. Hann brá á loft við og skók meðalkaflann.

Vakur gekk upp í annað sinn og hafði hlaðið á bak sér
skjöldum en stálhúfum hafði hann hlaðið á handlegg sér. Hann
hafði hjálm á höfði. Og er hann var kominn upp með lóninu þá
hlupu þeir upp og ætluðu að taka hann. Og er hann heyrir
harkið til þeirra þóttist hann vita að ófriður mundi vera.
Ætlaði hann að skunda til þeirra með vopnin. Og er hann
bregður við hart skruppu honum fæturnir við lónið svo að
höfuðið kemur fyrst niður á honum. Var þar blautt mjög en
vatnið grunnt en maðurinn þungur á sér með vopnum öllum.
Getur hann og eigi upp staðið en engi þeirra vildi duga honum
og lýkur svo ævi Vakurs að hann deyr þar.

Og er þeir sáu það hlaupa þeir ofan á malarkampinn. Og er
þetta sér Þorbjörn kastar hann sér þegar á sund og leggst frá
landi. Þetta sér fyrst Hávarður karl, skundar þegar og kastar
sér á sund eftir Þorbirni.

Svo er sagt um Brand hinn sterka að hann hleypur að og rífur
upp einn hlunn, það var hvalrif mikið, og rekur í höfuð
fóstra Hallgríms. Hallgrímur var þá ofan kominn af mölinni og
sá að Ánn féll. Hann hljóp að með reidda öxina og hjó í höfuð
Brandi og klauf hann í herðar niður. Og í þessari svipan
hlupu þeir á sund, Þorbjörn og Hávarður. Og er Hallgrímur sér
það hleypur hann þegar eftir þeim. Torfi Valbrandsson hleypur
í móti Sturlu. Var hann bæði mikill og sterkur og hverjum
manni betur vígur. Hann var og með vopnum sínum öllum. Þeir
börðust bæði lengi og drengilega.