Sǫrla ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er sagt, at nokkuru síðar færi Högni í hernað, en Heðinn
sat eftir ok skyldi geyma ríkis. Þat var einn dag, at Heðinn
fór á skóg at skemmta sér. Þá var blítt veðr. Honum varð enn
vikit í burt frá mönnum sínum. Hann kom í eitt rjóðr. Þar sá
hann sitja konu á stóli þá sömu, er hann sá fyrr á Serklandi,
ok leist honum sem hún væri nú allt fegri en fyrr. Hún
kastaði enn orðum fyrr á hann ok gerði sik blíða í máli. Hún
helt á einu horni, ok var lok yfir. Konungi rann hugr til
hennar. Hún bauð honum at drekka, en konungr var þyrstr, því
at honum var varmt orðit, tekr við ok drekkr. En er hann
hafði drukkit, brá honum mjök undarliga við, því at hann
mundi engan hlut þann, sem áðr hafði yfir gengit. Hann
settist þá niðr, ok töluðust þau við.

Hún spurði, hvárt honum hefði nokkut svá reynst sem hún hafði
sagt honum fyrr um íþróttir Högna ok harðræði.

Heðinn sagði þat satt vera, - "því at hann skorti ekki við
mik neina atgervi, er vit reyndum, ok því höfum vit kallast
jafnir."

"Ekki eru þit þó jafnir," segir hún.

"Hvat finnr þú til þess?" segir hann.

"Þat finn ek til," segir hún, "at Högni á sér drottningu af
stórum ættum, en þú átt þér enga konu."

Hann svarar: "Högni giftir mér þegar Hildi, dóttur sína, er
ek vil biðja, ok er ek þá ekki verr kvæntr en hann."

"Minnkast þá metnaðr þinn" segir hún, "ef þú biðr Högna
mægða. Hitt væri heldr til, ef þik skyrti hvárki hug né
hreysti, sem þú lætr at sé, at nema Hildi í burtu, en drepa
drottningu með því móti at taka hana ok leggja hana niðr
fyrir barðit á drekanum ok láta hann sníða hana sundr, þá er
hann er fram settr."

Svá var Heðinn fanginn í illsku ok óminni af öli því, er hann
hafði drukkit, at honum sýndist ekki annat ráð en þetta, ok
ekki mundi hann til, at þeir Högni væri fóstbræðr.

Síðan skildu þau, ok fór Heðinn til manna sinna. Þetta var at
áliðnu sumri. Heðinn skipar þá mönnum sínum at búa til
drekann, því at hann kveðst heim vilja til Serklands. Síðan
gekk hann til skemmu ok tók sinni hendi hvára, drottningu ok
Hildi, ok gengr út með þær. Menn tóku klæði ok gripi Hildar.
Þeir einir váru menn í ríkinu, at ekki þorðu at gera sakir
Heðins ok manna hans, því at hann var mjök ófrýnligr.

Hildr spurði Heðin, hvat er hann ætlaði, en hann sagði henni.

Hún bað hann eigi svá gera, - "því at faðir minn mun gifta
mik þér, ef þú vilt biðja mín."

"Eigi vil ek þat gera," segir Heðinn, "at biðja þín."

"Ok þó at þat sé," segir hún, "at þú vilir ekki annat en
flytja mik í burt, þá munu þit faðir minn þó sættast, en ef
þú gerir svá illa ok ómannliga, at þú vinnir bana móður
minni, þá munu þit faðir minn aldri sættast, ok þessliga hafa
mér draumar gengit, sem þit munið berjast ok drepast niðr, ok
þó muni þar annat þyngra á koma, ok mun mér þat mikill harmr,
ef ek skal horfa upp á föður minn, at hann skuli standa undir
meingerðum ok miklum álögum, en mér er þó engi gleði í at sjá
þik í illendum ok erfiðismunum."

Heðinn kveðst aldri hirða, hvat er bak kæmi, ok sagðist gera
mundu sem áðr.

"Eigi máttu nú at gera," segir Hildr, "því at þér er eigi
sjálfrátt um.

Síðan gekk Heðinn til strandar. Var þá settr fram drekinn.
Skaut hann þá drottningu niðr fyrir barðit. Lét hún þar líf
sitt, en Heðinn gengr út á drekann.

Ok er hann er albúinn, fýsir hann at ganga á land einn sinna
manna ok í þann sama skóg, sem fyrr hafði hann gengit. Ok er
hann kom fram í rjóðrit, sá hann þar Göndul sitja á stóli.
Þau kvöddust kunnliga. Heðinn sagði henni frá framferðum
sínum; hún lét vel yfir. Hún hafði þar hornit þat, er hún fór
fyrr með, ok bauð honum at drekka af Hann tók við ok drakk,
en er hann hafði drukkit, seig at honum svefn, ok hallaði
hann sér í kné henni.

En er hann var sofnaðr, fór hún undan höfði honum ok mælti:
"Nú vígi ek þik undir öll þau atkvæði ok skildaga, sem Óðinn
fyrir mælti, ok ykkr Högna báða ok allt lið ykkart."

Síðan vaknaði Heðinn ok sá svipinn af Göndul ok sýndist honum
þá svört ok mikil. Heðinn mundi nú allt ok þótti mikit slys
sitt, hugsar nú at fara nokkut langt í burt, svá at hann
mætti eigi dagliga heyra brigsli sinna vándra framferða, ferr
nú til skips, lætr skjótt ór landfestum, stendr byrr af
landi, ok siglir svá í burt með Hildi.