Sǫrla ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maðr hét Fárbauti. Hann var karl einn ok átti sér kerlingu
þá, er Laufey er nefnd. Hún var bæði mjó ok auðþreiflig; því
var hún Nál kölluð. Þau áttu sér einn son barna. Sá var Loki
nefndr. Hann var ekki mikill vöxtum, orðskár var hann snemma
ok skjótligr í bragði. Hann hafði fram yfir aðra menn visku
þá, er slægð heitir. Hann var mjök kyndugr þegar á unga
aldri, því var hann kallaðr Loki lævíss. Hann réðst til Óðins
í Ásgarð ok gerðist hans maðr. Óðinn mælti hvatvetna eftir
honum, hvat sem hann tók til, enda lagði hann oft stórar
þrautir fyrir hann, ok leysti hann þær allar vánu betr af
höndum. Hann varð ok náliga alls víss, þess er við bar, sagði
hann ok allt Óðni, þat er hann vissi.

Þat er ok sagt, at Loki varð víss, er Freyja hafði fengit
menit ok svá, hvat hún hafði móti gefit; sagði hann þetta
Óðni. En er Óðinn varð þess víss, sagði hann, at Loki skyldi
ná meninu ok fá sér. Loki kvað þat óvænligt sakir þess, at
engi maðr má í skemmuna komast fyrir utan vilja Freyju. Óðinn
sagði, at hann skyldi fara verða ok eigi aftr koma, fyrr en
hann hefði nát meninu. Loki sneri þá í brottu æpandi. Flestir
urðu við þat kátir, er Loka gekk lítt til.

Hann gengr til skemmu Freyju, ok var hún læst. Hann leitaði
við inn at komast ok gat eigi. Kuldaveðr var úti mikit, ok
tók honum fast at kólna. Hann varð þá at einni flugu. Hann
flökti þá um alla lása ok með öllum fellum ok gat hvergi loft
fundit, svá at hann mætti inn komast. Uppi allt hjá burstinni
ok þó eigi meiri boru fann hann en sem stinga mætti í nál; þá
boru bograr hann inn. En er hann kom inn, var hann flenneygr
mjök ok hugði at, ef nokkurir vekti, en hann gat þat sét, at
allt svaf í skemmunni. Hann ferr þá innar at sænginni Freyju
ok skynjar þá, at hún hefir menit á hálsi sér ok at nistin
horfðu niðr á. Loki verðr þá at einni fló. Hann sest á kinn
Freyju ok höggr svá, at Freyja vaknar ok snerist við ok
sofnar aftr. Þá dregr Loki af sér flóar haminn, lokkar þá af
henni menit, lýkr þá upp skemmunni ok ferr í burt ok færir
Óðni.

Freyja vaknar um morgininn ok sér, at opnar eru dyrrnar, en
ekki brotit, en menit var í brottu it góða. Hún þykkist vita,
hver brögð í munu vera, gengr inn í höllina, þegar hún er
klædd, fyrir Óðin konung ok talar um, at hann hafi illa látit
gera at stela frá henni góðgrip hennar ok biðr hann fá sér
aftr góðgrip sinn.

Óðinn segir, at hún skal þat aldri fá, svá at eins hefir hún
at því komist, - "nema þú orkir því, at þeir konungar tveir,
at tuttugu konungar þjóna hvárum, verði missáttir ok berist
nieð þeim álögum ok atkvæðum, at þeir skulu jafnskjótt upp
standa ok berjast sem þeir áðr falla, utan nokkurr maðr
kristinn verði svá röskr ok honum fylgi svá mikil gifta síns
lánardrottins, at hann þori at ganga í bardaga þeira ok vega
með vápnum þessa menn. Þá it fyrsta skal þeira þraut lyktast,
hverjum höfðingja sem þat verðr lagit at leysa þá svá ór
ánauð ok erfiði sinna fárligra framferða."

Freyja játtaði því ok tók við meninu.